Πολίτες στο κέντρο κρατούν πανό, διαδηλωτές σφίγγοντας τα χέρια κάνουν πορεία, πορεία προς το δίκαιο στο κέντρο της πόλης. Άνθρωποι ηλικιών μεγάλων, μικρών παραπονιούνται, κατηγορούν, αντιδρούν, διεκδικούν τα δικαιώματά τους, που τους τα παίρνει το τέρας. Το τέρας μάλιστα -έτσι εμφανίστηκε στην σκηνή-. Ένα τεράστιο αηδιαστικό ζώο να τους μασάει τα παπούτσια, τα ρούχα, τα σπίτια, τις ζωές… Και ξέρετε είχε κι όνομα, Κρίση το έβγαλαν.
«Κρίση όπως σ' είπαμε μη λυγίσεις πουθενά» ακούγονταν φωνές πίσω από το σκηνικό…. «ανένδοτη να μείνεις στου κόσμου τα δεινά»… Κι έτσι έγινε… Κάπως έτσι εξελίσσονταν όλα γοργά, μα βασανιστικά για κείνους τους πολλούς, όπως πάντα άλλωστε κι εσύ απ’ τη θέση σου παρατηρούσες το αίμα, το τέρας, τις ζωές να χάνονται κι εκείνες τις φωνές, που το καθοδηγούσαν να το σπρώχνουν πάνω στο πλήθος, θαρρείς και κάποια στιγμή και προς τη μεριά μας να του δείχνουν, μα δεν είδα, δεν πρόλαβα να δω…. Ομίχλη σε ένα θέατρο, σκοτεινιά στο θέατρο Ελλάς κι η Κρίση να μην σταματά περήφανη να βρυχάται…Εγκλωβισμένοι σε ένα χώρο να μας καταδιώκει η σκιά του τέρατος και το πλήθος μπροστά μας στην σκηνή να προσπαθεί να κρατηθεί όρθιο να βαστήξει τα πανό να αγωνιστεί, να βρει τρόπο –άραγε να ν’ ο σωστός- να το κατατροπώσει…
Και εκείνη την στιγμή φωνάζεις αδιέξοδο, αδιέξοδο και σήμερα 26-9-2012. Ακόμα μία μέρα, ακόμα μία παράσταση στο θέατρο Ελλάς είναι σε αδιέξοδο. Το φωνάζεις να ακουστεί, να σ ρθει βοήθεια από έξω, δε σε ακούνε, δεν ενδιαφέρονται. Μα μήπως πρώτα πρέπει να φωνάξεις εντός σου, μήπως εκεί να κρύβονται οι λύσεις και ο ένας μοναδικός τρόπος το τέρας να κατατροπωθεί;
Αδιέξοδο στη δημοκρατία δεν υπάρχει… Έτσι είχε πει σε δηλώσεις του ο Παύλος Μπακογιάννης… Μα αδιέξοδο ακριβώς στη δημοκρατία υφίσταται, βάσει της ορθής ετυμολογίας του όρου δημοκρατία… Το νέφος και οι βρυχηθμοί της Κρίσης κατέκλυαν την ήδη αρρωστημένη ατμόσφαιρα, μα το μυαλό μου έτρεχε σε ειρμούς… Δημοκρατία μία λέξη, χιλιάδες ιστορίες, εκατομμύρια μέρη, πολλά νοήματα, μα μία προέλευση και μία ετυμηγορία… Στην αρχαία Ελλάδα ο όρος κράτος ήταν μία απροσδόκητα σκληρή και αρνητική με νόημα λέξη… Εκεί που χωρίς τάξη επικρατεί το χάος, χωρίς οργάνωση, χωρίς ρυθμό… Είχε καθιερωθεί να λέγεται έτσι η μορφή αυτού του πολιτεύματος, πιθανότατα από τους δυσφημιστές της…. Εκείνους που ποτέ δεν πίστευαν σ’ αυτή… Μήπως ήθελαν να την καθιερώσουν και την πρακτική να συνάδει με το νόημα, μήπως αυτό που θέλουν να καταφέρουν είναι την ήδη λεκτική αλλά και τώρα έμπρακτη διαστρέβλωση του πολιτεύματος αυτού; Και όντως σε ένα τέτοιο πολίτευμα καταφέρουν να επιτύχουν την πεποίθηση –και τονίζω- πεποίθηση του αδιεξόδου;
Το θέατρο ασφυκτιά, το τέρας πια κατευθύνεται και σ’ εμάς, που έντρομοι προσπαθούμε να σηκωθούμε απ’ τη θέση μας και να γλιτώσουμε… Να φύγουμε ή να το πολεμήσουμε όλοι μαζί; Γιατί ποτέ δεν φτάνεις στο δικό σου αδιέξοδο πριν εσύ ο ίδιος δεν πιστέψεις πως είναι… Και αδιέξοδο όχι διαφωνούμε κύριε Μπακογιάννη ίσως υπάρχει στη δημοκρατία σας…. Μα δεν υπάρχει στο σωστό πολίτευμα που λέγεται ΔΗΜΑΡΧΙΑ και αυτό επιδιώκουμε…
Μια απαλή μελωδία πότιζε το μυαλό μου, προερχόμενη από τα ηχεία του θεάτρου… Κάπου εδώ μέσα βαθιά, που οι αξίες στέκονται αναλλοίωτες, σε περιμένουν να τις ξεθάψεις και σου τραγουδούν: «Στο θέατρο Ελλάς πότε κλαις πότε γελάς μα μη ξεχνάς, πάντα ν’ αγωνίζεσαι για μας…»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου